#

कमरेड प्रचण्ड
तपाईंको पूरानो सुरक्षा गार्डको तर्फबाट रातो सलाम !

म २०५७ सालको मध्यतिर विद्यार्थी संगठनमा काम गरे । अनि २०५८ सालको सुरुवातमै भौतिक जीवनलाई खुकुरीको धारमा हिडाउने यात्रा तय गरे ।

जब मैले वर्गसंघर्षको बाटो रोजे अनि मेरो आमा र दाईले मलाई त्यो कठिन यात्राको मुखबाट फर्काउन धेरै कोसिस गर्नु भयो । तर मेरो मनले मान्दै मानेन । किनकि मसँग मेरो वर्ग मुक्तिको सपना थियो, अनि नेपाल आमाको ठूलो भरोसा ।

त्यो सपनाको नयाँ घरलाई आमाको भरोसाले पूर्णता दिनका निम्ति मलाई त्यो बाटो रोज्न कर्तव्यबोध गरायो । र, पो अहिले प्रचण्ड जिउँदो लाश भए पनि म यो यात्रामा निरन्तर लागिरहेको छु ।

२०६१ सालसम्म आउँदा मलाई सधै एउटा सपनाले पिरोलीरहेको थियो । त्यो बीचमा म घाइते बाघ जस्तै जङ्गिएको थिए । किन कि युद्धको नशाले मलाई लठ्ठै पारेको थियो । मैले कुनै प्रवाह गरेको थिएन त्यो प्रतिक्रियावादीको बर्बर आततायी दमन र तातो गोलीको ।

बरु एउटा निश्चल र अविचलित सपनाले मेरो यात्रालाई रोक्न मानेको थिएन । र, बन्दुकको गोली जस्तै मेरो यात्रा र सपनालाई निश्चित लक्ष्यमा पुर्याउने चाहना अझै पनि जस्ताको त्यस्तै छ ।

त्यो समय र त्यो कालमा मैले मृत्युबाट त जितिसकेको थिए । मेरो बाँचेको र बाँकी रहेको नाफाको जीवनको कुनै महत्व राखेको थिएन । बरु एउटा सपनाबाट हारेको जस्तै भए । त्यो सपना थियो तत्कालीन जनयुद्धको नायकलाई भेट्न नपाउदै भौतिक जीवनबाट विदा लिनु पर्ने त होइन ? यस्तै मन भित्रका सपनाले मुटुमा सधै घचघच्याइँ रहन्थ्यो ।

त्यो समयको त्यस्तो बहुमुल्य मेरो नायक आज किन यति घृणित पात्रको रुपमा म परिभाषित गर्न बाध्य छु । किन ऊ कायरहरुको जत्थामा हाम्रो वर्ग विरोधी नारा लागाएको देख्छु । यो आफैलाई पनि पत्याउन गाह्रो भएको ठानिरहेको छु ।

हिजो प्रचण्डपथ जिन्दावादको नारा लगाउने मेरो यो पुस्ता किन आज खाडीको मरुभूमिमा बालुवामाथि प्रचण्डलाई यति तीखो घृणा गरिरहेको छ ? गाउँको दुरदराजदेखि काठमाडौको गल्लीसम्म ठूलो जमातले किन आज पुष्पकमल दाहाल (प्रचण्ड) मुर्दावाद भनिरहेको छ ? के यसको जवाफ प्रचण्डसँग छ ?

कमरेड प्रचण्ड,

सायद तपाईलाई त्यति हेक्का नहोला । तपाईलाई देख्ने इच्छा हुँदाहुँदै पनि कयौ मेरो सहयोद्धाले मृत्युको अन्तिम प्रहरमा मेरो यो पुस्ताले भनेका शब्दहरु यस्ता हुथ्ये !

प्रतिक्रियावादी संसदीय व्यावस्था–मुर्दाबाद

जनगणतन्त्र नेपाल – जिन्दावाद

प्रचण्डपथ – जिन्दावाद

यो कुरुप संसदीय व्यवस्थाको विरुद्धमा छेडिएको युद्धमा यही व्यवस्था फेर्नका निम्ति रोल्पा, रुकुम, कालिकोट र जाजरकोटहरु रणमैदानमा फेरिएका थिए । यही व्यवस्थाका विरुद्धमा कालिकोट र मालकोटकी प्याउकली बिकहरु हतियार खोस्न तम्सिए ।

आज यही व्यवस्थाका विरुद्धमा लडेबापत मेरो यो पुस्ताले अरबको तातो बालुवामाथि बसेर बेग्लै सपना देखिरहेका छन् । र, यही व्यवस्थाको विरोध गरे बापत मेरो पुस्ताले फेरि जेल बस्नु पर्ने परिस्थिति सिर्जना हँुदैछ ।

कस्तो अचम्म ! परिस्थितिको के दोष ! तर तपाई आफै घटिया र निच भएपछि आफैले बुनेको आफ्नै सपनाहरुलाई आफै बलात्कार गरेर फेरि अर्को चोटी प्रधानमन्त्री हुने दाउमा लागि रहनु भएको छ ।
कमरेड प्रचण्ड

तपाईले आफुलाई आफैले अलौकिक शक्तिको रुपमा परिभाषित गरेर अझै पनि जनयुद्धको विरासत अगाडि राखि दुनियाँलाई धम्क्याउन छोड्नु भएको छैन । तपाईंलाई किन आफ्नो इमान र इज्जतको डर छैन हँ ?

मानवीय स्वभाव यो हुन्छ कि जब मान्छेमा ईमान र इज्जतमा दाग लाग्छ तब त्यो मान्छे समाजमा स्वतन्त्र भएर भएर बस्छ । तर तपाई यति बदनामित भएर पनि अझै उल्टो गरिवका सपनाको व्यापार गरेर राजनीतिको व्यापार गरिरहनु भएको छ ।

गाउँघरमा एउटा उखान छ– ‘ईख नभएको छोरा र बिख नभएको सर्पले काम गर्दैन’ । सहि रहेछ । आज मलाई यहि उखानको पात्रको अग्रपंक्तिमा तपाईर्लाइ राखेर परिभाषित गर्न बाध्य छ मेरो यो पुस्ता ।
एउटा ठूलो पीडा छ मलाई । म तपाई जस्तो युद्धको परिवेशमा कहिले भारत त कहिले नेपालकै सुरक्षित ठाउँमा बसेर निर्देशन मात्र दिने मान्छे परेन । म त आफु प्रत्यक्ष मोर्चामा ‘मर या गर’को बचन बोकेर लडेको योद्धा हुँ ।

हामीले जनयुद्धमा ‘जिते संसार हारे हत्कडी’ अनि ‘मुक्ति या मृत्यु’को कसम खाएर पहिलो एसाल्टको अर्गभागमा रहेर लडेका सिपाही हौं । यति मात्र होइन ४८ घण्टा सम्म पानी नखाएर तिनगिरे मोर्चाको ताजा अनुभूति समालेको सिपाही हु ।

कति सहयोद्धा त यहि हातले पुरेर आएको छु । अझै पनि मेरो शरीरमा बमका छर्राले छियाँ छियाँ भएका घाउँ बेला बेला बल्झिरहन्छन् । आखिर सबै यो तपाईले यहि कुरुप खेलको उपयोग गर्नु भयो ।
तपाईं बाँचेकोमा र मेरो सहयोदा कमरेड युद्ध, कमरेड बारुद, कमरेड मुक्ति, कमरेड विजय, कमरेड सपनाहरुको मृत्युले अहिले पनि पीडा दिइरहेको छ ।

यही मेरो सहयोदाको मृत्युको ठाँउमा कमरेड प्रचण्डको मृत्यु भैदिएको भए ती मेरा सहयोदा बाँचेका भए कति सुन्दर भाकाले नायकको बलिदानी अनि वीरता र ओजपूर्ण मृत्युको इतिहासले हामीलाई जीवनभर सकारात्मक शिक्षा हुन्थ्यो होला ।

तर आज ठिक उल्टो भयो । प्रचण्ड बाँचेर कुरुप इतिहास बन्यो । मेरो सहयोद्धाको बलिदानीको बुइँ चढेर आफ्नो व्यक्तिगत गुजारा चलाएको प्रचण्ड सहिद भएको भए कति हाम्रो छाती गर्वले फुल्थ्यो होला । तर युद्धमा नायक भनेर मानिएको प्रचण्ड अहिले बाँचेर हाम्रो बलिदानी इतिहास खुम्चिएको छ ।

अन्तमा, कुनै दिन त सराप्ला नि प्रचण्डलाई यी निर्दोष आत्माहरुको सपनाहरुले पनि

विवशकुमार सेजुवाल

जनयुद्धका एक घाइते योद्धा

हाल अरबबाट

-जनपाटीबाट